Chciałem się z Wami podzielić obiektem, który na dwóch ostatnich spotkaniach obserwacyjnych można powiedzieć studiowałem. Pamiętam początek mojej przygody z astronomią, pierwszy teleskop Syntę 8, a później 12 i chociaż oglądałem w nich wielokrotnie "Hantle" to nigdy nie urzekły mnie w ten sposób jak ostatnio. Myślę, że z czasem ewoluowałem z szybkiego zaliczacza
do prawie konesera
. Przestało mnie bawić skakanie od obiektu do obiektu, a wolę poświęcić dłuższą chwilę na studiowanie każdego z nich. Taka swego rodzaju dojrzewająca pasja. Wracając do
M27 czym jest nie muszę opisywać przejdę zatem do wrażeń estetycznych. Jest dość jasną mgławicą zatem "lubi" duże powiększenia więc szybko z Luminosa 23mm przeszedłem na ES-a 6,7mm. Najwięcej czasu poświęciłem jej właśnie w powiększeniu 186-krotnym (krótszego okularu do większych powerów nie posiadałem). Na pierwszy plan wysuwa się oczywiście kształt hantla lub klepsydry jak kto woli stworzony przez miejsca gdzie znajdują się największe skupiska gazów pozostałości po supernowej. Rozpocząłem od łapania struktur na skrajnych obszarach najjaśniejszych stref, gdzie można zaobserwować coś jak rozrzucone na czarnym kawałku papieru ziarna piasku, czym dalej od głównej struktury tym ziarna słabsze, a gwiazdy jaśniejsze zaczynając się jednocześnie zmywać ze sobą w toczącej się walce o wysunięcie się na pierwszy plan. Podejrzewam, że w odpowiednio dużym teleskopie i/lub z użyciem filtra UHC lub UHC-S wrażeni będą jeszcze ciekawsze. Poświęcając odpowiednią ilość czasu na obserwację ziarna zaczynają się łączyć i przypominać rozrzucone bez ładu trociny, budować struktury na wzór strzępów, słupów które im bliżej najjaśniejszych obszarów tym tworzą większą wspólną całość sprawiając wrażenie jakby strzelały filarami z jasnych do ciemnych struktur zasilając je dodatkowym pyłem by wygrać walkę o prymat z gwiazdami. Ale jasne obszary kryją też swoje tajemnice, z których najbardziej urzekły mnie przebijające się przez nie gwiazdy niczym diamenty błyskając, migocząc, mieniąc się zza chmur. Odczułem tutaj limit mojego 10 calowego lustra, gdyż chciałoby się widzieć tych gwiazd więcej, a wrażenia po za 5-cioma, 6-cioma oczywistymi sięgały jeszcze dwóch może trzech gwiazd, to świecących, to sprawiających wrażenie chowania się za chmurami pyłu... Zasięg gwiazdowy przez chmury pyłu ledwie przebijał się ponad 13 mag.
