Obserwacje z nocy 14/15-01-2018

[Setaarius]

Siedzę w hotelu, a w pamięci same dziury. To była specyficzna noc pełna walki o każdy centymetr okna odkrywającego przed nami głębię kosmosu. Niezbyt wiele pamiętam z tego co obserwowaliśmy tamtej nocy. Byłem pełen obaw, gdyż z każdą minutą dnia niebo nad Bielskiem zaczynało znikać zakrywane przez chmurwy. Moje prognozy nie były najlepsze, ale Krzysiek z Grześkiem mieli inne więc wyruszyliśmy. Jak wyjeżdżałem z Bielska nie było kawałka wolnego nieba. Pełen wątpliwości pojechałem na Ścieszków. Jak zajechałem na miejsce Krzysiek z Grześkiem już czekali. Było około godziny 17-tej jak dotarłem na miejsce to niebo w 90% zakryte. Zastanawiałem się, czy Neptun z Posejdonem będą dla nas łaskawi i przykryją się kołdrą obłoków zabierając je ze sklepienia. Muszę przyznać, że tej nocy nie byłem optymistą więc cały ciężar spoczywał na Krzyśku i Grześku. Przegadaliśmy około godziny, a z każdą chwilą niczym zaklęty, nieboskłon począł otwierać przed nami okno na wszechświat. Pomiędzy chmurami zobaczyliśmy pierwszą gwiazdę, a wraz z upływającym czwartym wymiarem pojawiały się kolejne i kolejne. Pierwszy gwiazdozbiór odsłonił przed nami swój rozpoznawalny przez każdego człowieka kształt. Chyba nie ma na świecie kogoś kto nie słyszałby o Dużym Wozie czyli Wielkiej Niedźwiedzicy, która niczym zaklęta strząsając z siebie obłoki pokazała swoje piękno. Po chwili przebiły się Plejady. Zaklęte siostry tańczyły, a ich ruch rozpoczął odsłanianie się Byka. Byk mrugnął do nas złowieszczo swym okiem (Aldebaran) i przebijając rogami chmury odłsonił Woźnicę. Całe to zamieszanie postanowił wykorzystać Orion próbujący przebić się swym mieczem przez chmury. Ciął w swym szaleństwie nie pozostawiając wątpliwości kto będzie królował tej nocy i tak też się stało. Widok M42 w półmetrowym teleskopie zapierał dech. Wrażenie trójwymiarowości, kolor, włókna przypominające wrzecionowatość wszechświata…na myśl przyszła mi teoria strun, która zmaterializowała się w swym pięknie. Można było niemal w namacalny sposób szarpać je by stać się muzykiem, artystą…to była…POEZJA!!! Zdecydowanie najczęściej oglądaliśmy właśnie Króla Oriona i jego lubą Wielką Mgławicę M42. Czy warto wspominać o pozostałych obiektach? Tak, ale nie mogły stawać w szranki, a każdy z nas nie mógł uwierzyć w to piękno, które wciąż mam przed oczami. Po za M42 oglądaliśmy wspaniałe pasma pyłowe Cygara, krzaczastą budowę Kraba, pociętą Andromedę gdzie pierwszy raz w życiu zachwyciła mnie jej satelitarna towarzyszka M32. M110 również była piękna, ale jak już wielokrotnie wspominałem lubię galaktyki ustawione krawędzią do obserwatora. Padło jeszcze wiele innych obiektów jednak wszystkie drogi prowadziły do Oriona. Stosowaliśmy najróżniejsze powiększenia. Testowaliśmy różne okulary, a najbardziej zachwycił mnie Nagler 20mm. Biegaliśmy do SCT 6 Mateusza i Columbusa 12,5 Marcina. Wszędzie było niesamowicie jednak 20-cali pozostało po za konkurencją…kolejny raz upewniłem się w tym, że to za słabe niebo na ten teleskop. On powinien wybrać się w Bieszczady lub na Saharę, albo do Chile, jak każde dzikie zwierzę trzeba go uwolnić i wypuścić w jego naturalnym srodowisku, a nie trzymać w podmiejskiej klatce…Czystego nieba!!!

[KrzysiekRajda]

Jak zwykle Sebastiań świetna relacja,czytając przypominają się te wspaniałe chwile spędzone tamtej nocy.Masz racje,półmetrówka potrzebuje ciemniejszego nieba i lepszych warunków wtedy napewno nas jeszcze bardziej zaskoczy.Myślę że nawet na Ścieżkowie się trafi taka noc,nie mamy poprostu szczęścia ale wkońcu się do nas uśmiechnie albo wyjedziemy tam gdzie są na to większe szanse.

[Mateusz F]

Super recenzja , tego nam trzeba